Zbliża się 18:30. Dzwonię do Andrzeja, że zaraz będę w domu, więc mogą wyruszać. Okazuje się, że już wyjechali, muszę się streszczać. Na szczęście spakowałem się wcześniej. Od zachodu chmurzy się niemiłosiernie, ale może padać nie będzie.

Kwadrans później, w strugach ulewnego deszczu, pakuję się do samochodu i ruszamy. Dziś dołącza do nas Michał (ależ to imię jest, a raczej było popularne), a zamiast Timemobila, poruszać się będziemy jego wehikułem, wyposażonym w instalację gazową.

Dzięki tej nietypowej, jak na nasze wyprawy, godzinie wyjazdu, udaje nam się pokonać ronda w Żukowie praktycznie „z marszu”. Nie napotykamy też praktycznie żadnego korka, więc po około 40 min. dojeżdżamy do Gołubia. Na dziś koniec wycieczki. Rozbijamy bazę wypadową. Okazuje się, że tutaj nie padało. Nie mamy zatem problemu z rozpaleniem ogniska, a z resztą, jestem przekonany, że w plecaku Andrzeja, znajduje się zestaw pozwalający na swobodne rozpalenie ognia praktycznie w każdych warunkach.

Rozsiadamy się wygodnie, pieczemy kiełbaski, popijając od czasu do czasu, by nie zaschło nam w gardłach. Plan na dzisiejszy wieczór to wybranie trasy, jaką będziemy się poruszać jutro oraz obserwacja nietoperzy, na które, nękani przez komary, czekamy z coraz większym zniecierpliwieniem.

Siedzimy długo w noc, rozmawia nam się bardzo przyjemnie, niestety mało produktywnie. Pozostaje nam wyznaczenie trasy z samego rana. Nietoperze także zawiodły na całej linii, najwidoczniej czekając z posiłkiem, aż pójdziemy spać. Na szczęście, tuż po północy komary odpuściły, możliwe, ze wyznawały zasadę – „piłeś nie leć”. Kładziemy się gdzieś po drugiej i zasypiam z poważną obawą, co do tego, kiedy chłopaki będą gotowi do wymarszu. Read more »

Wędrówki nie powinny kojarzyć się nam z godzinami spędzonymi nad mapą i sprawdzaniu najbardziej dogodnej trasy. Zwiedzajmy tereny wokół nas. Miejsca, budynki, ulice, mają własną historię, którą powinniśmy poznać. Każda okolica obfituje w miejsca warte odwiedzenia i czekające na odkrycie. Dlatego mając wolne przedpołudnie postanowiłem zwiedzić moją dzielnicę. Oksywie, bo tu mieszkam, jest najstarszą dzielnicą Gdyni i nie trudno tu o miejsca powiązane z historią. Ruszając ul. Bosmańską na rozwidleniu z ul. Płk. Dąbka stoi kapliczka św. Rocha. Na terenie Oksywia znajdowały się dwie tzw. Boże Męki, powstałe prawdopodobnie z końcem XIX wieku. Pierwsza nieistniejąca już, stała w pobliżu kościoła przy skrzyżowaniu obecnej ul. Arciszewskich i ul. Płk. Dąbka. Była to wysoka kapliczka, na której zapisano: „Zdrowaś Maryja -staje przed nami”. Kapliczka Matki Boskiej została zniszczona przez Niemców w czasie okupacji. Druga kapliczka przedstawia Św. Rocha. Nie ma dokładnych informacji na temat przyczyn ustawienia tu tej kapliczki. Zastanawia mnie, czy odpowiedzi może udzielić sam Św. Roch – patron chroniący od zarazy. Pamiętam, że czytałem o epidemii cholery, która właśnie w XIX wieku rozprzestrzeniła się w Europie, a w 1831 roku dotknęła Gdańsk i czy właśnie w taki sposób, budując kapliczkę Św. Rocha, nie próbowano ustrzec się od nawrotów epidemii, prosząc o wstawiennictwo świętego. Read more »

Poranek nie nastawiał optymistycznie do życia, ale słowo się rzekło. Poza tym dziś na rozkładzie między innymi Mrzezino, a tam mogą czekać wspaniałe skamieniałości. Zatem do dzieła. Jeszcze raz sprawdzam swój plecak, zabieram sprzęt fotograficzny i filmowy. Ruszam w drogę. Pół godziny później jestem już u Andrzeja. Czeka na mnie pod blokiem. Tu, na Oksywiu, wiatr wieje jeszcze bardziej. Mam poważne obawy, co do tego, czy uda nam się nagrać coś z dźwiękiem innym niż ryk wiatru.

Kierunek Mrzezino. Jedziemy malowniczą trasą „na Puck” przez Pogórze, Pirwoszyno i Mrzezino właśnie. Strome ściany osuwiska robią wrażenie. Read more »